Öğrendim ki ne seçersen onu yaşıyorsun.
Sevdiğin kadar sevilmiyorsun. Ama şu gerçeği de benimsemek lazım ki, hümanistliği kabul edenler için söyleyebilirim, sen elmayı seviyorsun da diye, elmanın da seni sevmesine gerek yok ki.
Yaptığın yanlışların, hataların yanına çok büyük kar olduğunu;
Geç de olsa farkedebiliyorsun ki, aldığın derslerin bir kısmını uygulamaya geçirebiliyorsun.
Hatalar bazen seni o kadar çok mutlu edebiliyor ki. Bazen gerçekleşmeyen yarım kalan sevinçler için, sonrasında şükretmeyi öğreniyorsun.
Sana yapılan yanlışlarda bile, güzel çıkarımlar kazanıyorsun. Arkadaşlıkların dostlukların çok farklı kavramlar olduklarını, dostuna kırılsanda gene de sırtını yaslayabileceğini, arkadaş ise gözünü kırpmadan silebileceğini öğreniyorsun. Seni kaybeden gerçekten seni kaybettiği için ne de çok şey kaybettiğinin farkına vardığında ne kadar çok geç kalmış olabileceğini öğreniyorsun.
Anneni zamanla daha iyi anlamaya, onun gösterdiği sabrın yarısını belki de gösterebildiğini, belki de daha da azını gösterme gücüne sahip olduğunu anlıyorsun.
İnsanları kırmakla bir şey kazanamayacağını, kendini dinletmek, saygı görülmek istiyorsan, güleryüzün tatlı dilin ile sihirli bir anahtar olabileğini öğreniyorsun.
Aile kavramının her şeyden üstün olduğunu, yeri geldiği zaman, canını verebilecek olduğunu, sevginin başka bir boyutu olduğu kavamı daha bir sıkı kazınıyor beynine.
Paranın evet gerçekten bir güç olduğunu, yaşadığın olaylar ile inkar edilemez olduğunun bilincine varıyorsun.
İnsan ilişkilerini fazla irdelememeyi, herkesi olduğu gibi kabul etmeyi, saygı göstermeyi, saygı beklemeyi, sabır gücünün boyutunu arttırmayı yaşadıkça öğreniyorsun.
Çalışmanın, sorumluluk sahibi olmanın insanı, hayatta kendini gerçekten güçlü hissettirdiğini, sorumsuz insanları tanıdıkça, yaşadıkça öğrendim.
Ne olursa olsun gülebilmeyi hayatta en çok bunu öğrendim.
Ne olursa olsun gülebilmek en güzel zaferlerdir, kazandıklarımız arasında miras kalan bizlere.
